In de mijnsite Bois-du-Luc stond alles in het teken van productiviteit. De werkgever zorgde voor werk, eten (kruidenier, slager, brouwerij), verzorging (een tehuis en een ziekenhuis), ontspanning (feestzaal, park en kiosk), opleiding (scholen, bibliotheken) en gebed (Sainte-Barbekerk). De mijn zelf was van de arbeiderswijk afgeschermd met hoge muren en ‘guillotine-poorten’, die bij stakingen of sociale onrust snel werden neergelaten. Het was een microkosmos, geïsoleerd van de wereld. Je werd er geboren en je stierf er. Bois-du-Luc vertelt ook het verhaal van de vele buitenlandse mijnwerkers uit alle mogelijke windstreken, schertsend de ‘gueules noires’ genoemd. Ook veel Vlamingen pendelden dagelijks naar de mijn. Vanuit Gent vertrok de beruchte ‘fossemannentrein’. Je ruikt nog steeds de geur van de steenkool en van de machines. Alleen is het er nu stil, terwijl vroeger het lawaai hels was. Voor het overige is er ogenschijnlijk niets veranderd, zelfs het interieur van de arbeidershuisje met zijn meubels uit de jaren twintig is intact gebleven. Unesco Werelderfgoed en zeer de moeite!
http://www.ecomuseeboisduluc.be
