Van 24 tot 28 augustus 2018 gidste ik een groep Vlamingen langs de gekende en vooral minder gekende pareltjes van Venetië. Een kort verslag…
24 augustus 2018
We starten in de Castello-wijk, vooral bekend dankzij de Biënnale. We flaneren door pittoreske straatjes naar de Via Garibaldi. Onze eerste stop is aan een prachtig gebouw. Het was in 1907 het oude Belgisch paviljoen van de wereldtentoonstelling. Tegenwoordig is het een oase van rust. Je kan er planten kopen en genieten van een heerlijke koffie. Wat verder komt een oud vrouwtje de luikjes opendoen van een van de mooiste en kleinste kapelletjes van Venetië. Het is siëstatijd en dat geldt blijkbaar ook voor heiligen. In uitstekend Frans heet ze ons welkom in ‘haar wijk’.In uitstekend Frans heet ze ons welkom in ‘haar wijk’.
De was wordt nog steeds gedroogd zoals in langvervlogen tijden
Aan de Brug der Zuchten is het drummen voor een foto (zeg maar selfie). De brug spreekt nog steeds tot de verbeelding. Good old Casanova kwam er ooit voorbij. Hij was een van de weinige gevangenen die kon ontsnappen uit de gevangenis en vluchten naar Parijs.
Op de Piazza San Marco schreeuwen de bezienswaardigheden om de aandacht van de toeristen. De basiliek springt samen met het Dogenpaleis en de Campanile het meest in het oog. Omstreeks 828 roofden 2 Venetiaanse kooplieden het lichaam van de heilige Marcus uit Alexandrië en brachten het naar Venetië. De resten van Sint-Marcus, de beschermheilige van de stad, werden hier begraven. Reden te over dus om er een mooi optrekje voor te voorzien :).
Wist je trouwens dat er vroeger een kooi aan de buitenkant van de Campanile hing? Misdadigers werden er opgesloten. Ze kregen alleen brood en water en werden gepest en getreiterd door de bevolking.
Geef ons dan maar de zinnestrelende verhalen over Café Florian, waar vroeger boven een ‘Turks badhuis’ was, een mooie omschrijving van een huis van redelijk lichte zeden. Vandaag de dag is het een plek waar Contessa’s (rijke vrouwen) op zoek gaan naar een gigolo. We spotten er enkele. Zonder gigolo voorlopig…
Via kleine steegjes wandelen we naar Teatro La Fenice, dat 2 keer volledig afbrandde. De laatste keer dat dit gebeurde, was in januari 1996. Het was een opzettelijke brandstichting door 2 electriciens die te laat zouden opleveren en de boete wilden vermijden. Wat verder worden we verrast door het Trappenhuis Bovolo. Deze trap in de vorm van een slakkenhuis werd in 1499 aan het bestaande gebouw toegevoegd. Een middeleeuwse edelman wilde nl. met zijn paard omhoog kunnen rijden tot in zijn living. Het is een verborgen pareltje. Orson Welles gebruikte de trappen in 1952 voor zijn film ‘Othello’.
25 augustus 2018
We zijn al vroeg, fris en monter onderweg… Aan Zattere, de prachtige promenade waar sportieve Venetianen joggen, zien we het enige gondelfabriekje van de stad. Er wordt nog ambachtelijk gewerkt. Op de hoek van de kade staat het oude douanegebouw. Bovenop de wereldbol zwaait Dame Fortuna de plak, gezwind met de wind in de zeilen. De indrukwekkende Santa Maria de Salute is het ideaal herkenningspunt langs Canal Grande. Het is een hoogtepunt van barokke architectuur. De kerk werd gebouwd om Maria te bedanken nadat de pest verdreven was (1630). Ze is met meer dan een 100.000 houten pijlers in het slib van de lagune verankerd. Een veilige plek dus voor een groepsfoto.
We struinen door een prachtige buurt. We krijgen het geheimzinnige verhaal te horen van het Palazzo Dario, een spookpaleis uit de 15e eeuw waar ongeveer 12 mensen het leven lieten. Het huis brengt zoveel ongeluk dat niemand het nog waagt het te kopen of te bewonen. En dan is het tijd voor een bezoek aan het prachtige museum van Peggy Guggenheim. De dame had de middelen natuurlijk, maar ze wist haar plekje wel te kiezen. Een mooier terras kan je je niet dromen.
Peggy had een prachtig uitzicht De liefde van Peggy voor de stad
Het weer is niet fameus, maar de buurt wel. We slalommen door verschillende straatjes, verdwalen een beetje en vinden uiteindelijk wel de Ponte delle Tette. Het stadsbestuur maakt van deze wijk ooit een prostitutiekwartier. Dames met ontblote borsten werden achter een venster geplaatst om homosexuele mannen op ‘andere’ gedachten te brengen. Geen idee of het geholpen heeft. ’s Middags eten we in een heel oud, geklasseerd restaurant en de namiddag genieten we van welverdiende vrije tijd.
26 augustus 2018
Vandaag staan de eilanden op het programma. Het regent pijpestelen in Murano, het eiland van de glasblazers. Zij zijn hier sinds 1291 ondergebracht, omdat er teveel brandgevaar was in het centrum van Venetië. Het is een job waarvoor je tien jaar een opleiding krijgt. En dan word je verondersteld ook de rest van je leven in het vak te blijven. Anders word je als een verrader beschouwd en gestraft. Daarna is het tijd voor Torcello. Op dit kleine eiland is Venetië in 421 gesticht. Verdwalen kan je er niet. Er is maar één wegje langs een kanaal. Je moet wel de Duivelsbrug passeren. Waar volgens de legende ’s nachts nog de duivel zelf rondwaart. De Kathedraal van Santa Maria Assunta is een van de belangrijkste én oudste kerken van de stad. De Byzantijnse mozaïeken zijn adembenemend. Er hangt een ‘gewijde’ sfeer.
Nog even de schoenen poetsen Torcello, een ongekend pareltje
Het is maar even varen naar Burano. Dit lagune-eiland is gekend voor zijn fel geschilderde huisjes, vissers en kantklossers. Er zijn mooie winkels en trattoria’s met terrasjes waar je verse vis kunt eten. We varen terug via het Isola di San Michele (de begraafplaats) met zijn hoge muren en indrukwekkende cipressen. Het was Napoleon die besliste hier het stedelijk kerkhof onder te brengen. In de verte zien we ook het ziekenhuis en de spoeddienst met zijn ambulancebootjes.
27 augustus 2018
In de voormiddag flaneren we door Cannaregio, een iets minder gekende wijk van Venetië. We wandelen door het oude ghetto en worden direct in Joodse sferen ondergedompeld. Het is een charmante buurt met originele winkeltjes. En quasi geen toeristen. Dat is spek naar onze bek!
Het is even zoeken naar de Campo dei Mori en het huis van de ‘slechte broers’ die een oude, arme vrouw bedrogen. Ze zijn ter plekke versteend. En als je dat niet gelooft, vertellen ze wel iets anders. Maar het is wel een legende die mooie details oplevert.
En dan is het hoog tijd voor een gondeltocht. Het mag dan wel duur en zeer toeristisch zijn, het is bovenal een bijzondere ervaring! Los van alle drukte en de duizenden toeristen is en blijft Venetië toch een stad om je hart te verliezen.
