Tijdens de Knack Cruise in Indië zonk de grond soms weg onder onze voeten. Je wordt in dit land inderdaad stevig door elkaar geschud. Soms schrijnend, altijd confronterend, kleurrijk, geurrijk, intens, indrukwekkend… Een lach en een traan, geserveerd op een bedje van schoonheid en miserie. Een mierennest van krioelende mensen en krioelende auto’s, tuk-tuks en riksja’s. Georganiseerde chaos en hartverscheurende taferelen. De oprechte glimlach en de open blik van de Indiërs zal ik nooit vergeten. En natuurlijk is er nog de Taj Mahal. Sommige wereldwonderen zijn moeilijk in woorden (of foto’s) te vatten. Dat is zeker het geval bij dit mausoleum. In het aanschijn van zoveel schoonheid werden velen onder ons overweldigd door emoties. Een Italiaanse dichter omschreef de Taj Mahal ooit als ‘een traan op de wang van de eeuwigheid’. Hij refereerde hiermee naar de trieste aanleiding van de bouw van de prachtige mausoleum. Shah Jahan liet het bouwen toen zijn lievelingsvrouw bij de geboorte van hun 14e kind overleed. 20.000 arbeiders werden ingezet, ondersteund door olifanten die het marmer moesten aanslepen. Volgens de schepper zou dit meesterwerk de zon en de maan hebben doen wenen. We kunnen hem geen ongelijk geven. Diep onder de indruk!
